Os fillos do mar

 pxs 35-36

-Agarde un intre na biblioteca, Simón. Dona Isabel está a atender unha chamada no despacho. Avísoa de que xa chegou, e deseguida está con vostede.

O secretario deixoume na porta do que supuxen debía ser a biblioteca, e, como da vez anterior, desapareceu por onde viñera. Adentreime polo miña conta na nova estancia que, efectivamente, resultou ser a biblioteca da casa.

px 38

Ernest xa a levaba a través da biblioteca, cara ao corredor, presumiblemente ao seu cuarto.

[...]

Quedei só na biblioteca, rodeado de ecos que aínda non era quen de comprender con claridade.

px 67

Imaxinei que debera haber algún tipo de relación entre a familia e o artista, xa que o día que estivera agardando por dona Isabel na biblioteca puiden recoñecer un retrato dunha noviña señora Llobet asinado polo pintor.

px 88

Ao señor Màxim Clará, dona Isabel quixera deixarlle en herdo unha colección de libros de medicina do século XVIII que se gardaban na biblioteca da Casa Grande, dos que, segundo se indicaba no propio testamento, dona Isabel tiña boa constancia de que sempre foran de moito interese para o seu amigo o doutor Clará.

px 266

Recordei a conversa que escoitara desde a biblioteca, dona Isabel berrándolle a alguén ao outro lado do teléfono.

px 382

- [...] Pasoulle o aviso, e logo de varias chamadas por parte do estranxeiro, finalmente a conversa rematou en discusión -decateime de que Mariña me estaba a falar da chamada que eu escoitara desde a biblioteca a tarde que fora presentarlle os planos a dona Isabel-.

PEDRO FEIJOO; Os fillos do mar. Xerais narrativa, 11ª edición, 2019.

Aportado por JMV