Confesións dun artista de merda

Seville (California) ten unha boa biblioteca pública. Pero o mellor de vivir en Seville é que estás a vinte minutos en coche de Santa Cruz, que ten praia e parque de atraccións. E estrada de catro carrís.

páx 15

Sempre facían porque Fay e máis eu non lésemos e, a intervalos durante a miña infancia, rexistraban o meu cuarto e queimaban todo o material de lectura de que se incautaban, mesmo os libros da biblioteca.

páx22

-Cando me coñezades mellor, xa veredes que non hai que facerme moito caso -expliqueille-. Son unha persoa bastaee vulgar. Un día na biblioteca pública, dixen "carallo" diante da bibliotecaria. Morrín de vergonza. Quería que me tragase a terra. Non volvín nunca, non podería mirala á cara.

páx 91

A última vez que a viron, el esforzárase en deixarlle claro que ía estar enleado toda a semana cos estudos, xa que tiña que presentarse a un exame na biblioteca pública de San Rafael.

páx 123

Adoitaba ir á biblioteca pública de San Francisco para ler as revistas novas, coller libros que podían gustarlle a Charley e investigar.[...]

Cando me vía entrar no cuarto coa mochila chea de revistas especializadas e libros da biblioteca, case sempre me dicía:

-Ou, Isidore, que novidades me traes sobre o corazón?

páx 137

Estiven un anaco na biblioteca pública, folleando as revistas novas e logo collín o autobús ao Hospital da Universidade de California. Atopei a Charley na galería, en bata e nunha cadeira de rodas.

páx 184

Charley botou a man ás revistas e viu que a Life xa a lera, que lla trouxera o cuñado da biblioteca na última visita. Con todo, tomou a molestia de folleala igual.

páx 213

Fun ao teléfono da biblioteca da señora Hambro e chamei a Nat Anteil.

páx 259

PHILIP K. DICK. Confesións dun artista de merda. Kalandraka Editora, 2020.

Aportado por JMV